Toen ik mijn lief inruilde voor een opleiding

Ik was 26. Toen ik voor de eerste keer besloot terug te gaan studeren.

Het kostte me mijn relatie met de persoon die ik jaren als mijn grootste fan ervaren had.

Het was me het jaar wel.

Dutroux wordt gearresteerd. Mandela is president. Netanyahu wordt premier. Charles en Diana scheiden officieel. Superman is verlamd. Spiderman en Zendaya worden geboren. Busje komt zo en Windows 95 blazen 1 kaarsje uit. De early adopters waren al gretig het www aan het verkennen maar voor de rest van ons zou het nog een paar jaartjes duren voor we in de Wondere Wijde online Wereld konden duiken.

In dat jaar las ik een boek. Dat boek zou mijn hele leven veranderen.

Ik ging terug naar school

"Doe dat nu maar niet. Je verdient daar geen geld mee", reageerde mijn lief.

"Jij? Hogeschool? Dat lukt je nooit", zei mijn vader.

"Allez, veel succes", zei mijn peter, zijn stem vol twijfel en ongeloof.

"Ga er voor!" zei mijn tante resoluut, en ze meende het.

Het deed pijn. Het gebrek aan vertrouwen en het gebrek aan erkenning dat ik zo'n investering waard was. Van precies die mannen waarvan ik toch wel de meeste steun verwachtte. Wat was ik eigenlijk in hun ogen?

En dan werd ik kwaad. Het vuur in mij brandde feller en feller en hoe meer ik er over nadacht, hoe zekerder ik werd.

Ik. Ga. Terug. Naar. School.

Ik was 27. Toen ik voor de eerste keer echt voor mezelf koos.

Echt voor jezelf kiezen doe je niet voor een ander

(meer hierover in een van de volgende blogposts - schrijf je in !)

Na maanden voorbereiding was ik er klaar voor. De markt was verkend. Gesprekken waren gevoerd met studiebegeleiders, arbeidsconsulenten, curriculum managers. Uurroosters, handboeken en cursussen waren nauwkeurig bestudeerd en geanalyseerd op haalbaarheid. Bronnen en tools waren opgelijst en, niet onbelangrijk, de financiën waren op punt gezet.

Want drie jaar fulltime terug gaan studeren. Als alleenstaande, volwassen vrouw zonder werk.

Niet evident.

In September startte ik de opleiding communicatiebeheer aan de Egon Hogeschool in Gent.

3 jaar later was ik afgestudeerd in de specialisatie bedrijfscommunicatie.

Zonder cum of andere laudes. Gewoon, met voldoening. Veel voldoening.

Goed genoeg is ook ok

(een van de volgende blogposts over hoe niet elk verhaal een superhero verhaal hoeft te zijn)

Mijn vader stond naast mij tijdens de proclamatie. Het lukte mij dus wel, he pa. Mijn peter sprak zijn bewondering uit en gaf gul toe dat hij mij serieus onderschat had. Mijn tante blinkte van trots en straalde als iemand wiens gelijk bewezen wordt.

En mijn lief? Tja...

Die heeft dit deel van mijn verhaal niet meer meegemaakt. Maar wees gerust, hij heeft zijn eigen verhaal verder gezet en voor zover ik weet stelt hij het super goed, waar ik blij voor ben. Onze tijd samen blijft een belangrijk hoofdstuk in mijn leven. Maar we hadden elk een andere weg te volgen.

Onlangs vroeg iemand mij wat de beste beslissing van mijn leven was.

Ik glimlachte en zei:

Toen ik mijn lief inruilde voor een opleiding.