Wanneer ben jij goed genoeg?

"Wanneer ga jij eens stoppen met aan anderen te vragen of je goed genoeg bent?" - Jeanine

Mijn tante, kort voor haar heengaan vorig jaar. Het hakte er nogal in bij mij.

Dit was haar reactie toen ik haar vol trots meedeelde dat ik een post-graduaat Inspirerend Coachen aan het volgen was. Ik moest even een paar keer met mijn ogen blinken. Ik stond daar, tijdens een van de weinige momenten dat ik niet meteen goed wist wat te zeggen, en probeerde te begrijpen wat ze bedoelde.

"wat?" vroeg ik, een beetje in mijn Gents gat gebeten.

Ze keek mij zonder pardon recht aan met die vertrouwde bruine ogen en sloeg mij rond de oren met haar typische recht-toe, recht-aan benadering.

"Hoeveel keer moet een ander zeggen dat je goed genoeg bent voor dat je het nu eindelijk ook gaat geloven?"  

Niet direct de reactie die ik verwachtte of hoopte te krijgen op mijn nieuws. Maar wel de reality-check die ik nodig had. Want ik ben daar blijven over nadenken en (zoals wel vaker het geval was) ze had gelijk. Meer nog, na reflectie bleek dit een terugkerend aspect te zijn waar ik al heel mijn leven mee rond liep. En ik had dat helemaal niet door!

Ik maar denken dat een opleiding volgen goed was voor mijn persoonlijke ontwikkeling. En ik ging slim worden. En ik ging mijn horizon verbreden. En ik zou mijn talent verder ontplooiien en verrijken. En, en, en... En dat klopt ook allemaal. En dat is ook effectief zo. Maar dat neemt niet weg dat ik studeren 'ook' gebruikte als een manier om bevestiging te krijgen dat ik goed genoeg was.

Want dat doe je ook effectief als je studeert:

aan de hand van examens, toetsen, analyses, taken, opdrachten krijg je een score toebedeeld van een erkend expert. En die score toont aan dat je de materie kent en machtig bent. Dus je vertrouwt op die ander om jou goed genoeg te vinden zodat jij aan weer anderen kan 'bewijzen' dat ze je met deze materie mogen vertrouwen. Zo werkt het. En terecht ook wel, eigenlijk. Want hoe ga je anders inschatten wanneer iemand in staat is om je bij te staan rond een bepaald onderwerp of met een bepaald probleem of vraagstuk? Dus perfect ok dat systeem.

Hoewel... perfect?

Wat als je niet kan stoppen met vragen of je goed genoeg bent?

Wanneer maak je de overgang tussen vertrouwen op een ander en vertrouwen op jezelf?

Voor sommige volstaat die score om die klik te maken. Anderen hebben zelfs die score niet nodig en hebben dat zelfvertrouwen ongeacht enige score.

Maar als je bent zoals ik dan heb je zo'n tante nodig die je zo eens ongezouten haar menig geeft met de volle liefde van iemand die jouw waarde wel ziet.

Ik had geluk dat ik zo'n tante had en ben gezegend dat ze mij die boodschap nog kunnen geven heeft voor ze verder moest.

Het is niet evident om een levenslange gewoonte zo maar eventjes af te leggen, maar ik ben wel begonnen. Ik herinner mezelf elke week aan haar woorden en probeer bij elke beslissing dit aspect mee te nemen in mijn overwegingen. Ik gebruik haar vraag om op een gezondere manier voor mezelf te kiezen.

En jij? Hoe kies jij voor jezelf?